Hołd dla psa, który uratował moje życie

2024 Autor: Olivia Hoover | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 06:51

Miałem kilka miesięcy, kiedy wybuchł pożar. To nie był wielki pożar, ale moi rodzice rzucili się na tył kuchni, żeby go wyrzucić, otwierając przednie i tylne drzwi, żeby wywietrzyć dom. Byłem na kanapie, tuż przy drzwiach, wiatr wiał mi w twarz. Moi rodzice zapomnieli o mnie w pośpiechu, ale przecież było jasne, że patrzyli jeden na drugiego w tym samym czasie - słyszałem tę historię sto razy - aby powiedzieć: "Gdzie jest dziecko ?!"

Kiedy wrócili do salonu, znaleźli naszego Niedźwiedzia siedzącego przy moim boku, wpatrującego się w drzwi. Jego oczy były obsydianowe, czarne jak jego futro, a on stał na straży nade mną, kiedy spałem. Jest mało prawdopodobne, że zostałem porwany lub podpalony w minutach, w których nie było moich rodziców, ale odmowa Bonda spowodowała, że czujność, która wymyka się większości ludzkich strażników, była sygnałem.

W wieku czterech lat po raz pierwszy pokazałem objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Umyłem ręce, aż się otworzyły, a po miesiącach udręki i niewielkich postępów ojciec zabrał mnie do parku z Misiem. Kiedy nasz pies włóczył się po błocie, powiedział mi, że Bear nie chce, bym się bał; W końcu czy nie był odważny podczas strzelania wścieklizną? Zatrzymałem mycie rąk.

Za każdą ranę z dzieciństwa Bear był lekarstwem. Kiedy moi rodzice się rozwiedli, zażądałem, aby ten Miś został przy mnie i że tylko ja zostałem aresztowany. Spał w którymkolwiek domu, który robiłem na przemian dni.

Niedźwiedź zmarł 22 października 1998 roku, kiedy miałem osiem lat. Dwa dni wcześniej mój ojciec siedział przy biurku, z Misiem śpiącym u jego stóp i spisując wszystkie rzeczy, które Mi powiedziałby, gdyby był człowiekiem. Wyjaśnił, że śmiertelność jest dla psa śmiertelna, powiedział mi, że mnie kocha i prosił mnie po raz tysięczny, by się nie bać. To były strony.

Ale dziesiątki lat później odkryłem, że wciąż nie osiągnąłem "po Niedźwiedziu". Niedźwiedź uratował mi życie na milion drobnych sposobów iz tego powodu pozostaje osadzony w pęknięciach mojej pamięci. Mieszka we mnie jakieś miejsce, które, podobnie jak tył moich powiek, znika, gdy próbuję zbyt mocno, aby je zobaczyć. Podobnie jak moje dzieciństwo, Bear jest dobrze znany i odległy.

Oglądanie zdjęć niedźwiedzia zawsze mnie przeraża; to tak, jakbym się martwił, że mógłbym zapomnieć, jak wyglądał. Ale strach przechodzi zawsze w uznanie, a uznanie w ulgę tak totalnie to boli. Mój tata wciąż przypomina mi często, aby "być jak Niedźwiedź", co znaczy "Bądź odważny".