Jakie rodzaje psów mają krótkie ogony?

2024 Autor: Olivia Hoover | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 06:51

Wiele psów zostało wyhodowanych, aby pomóc swoim ludzkim panom w pełnieniu takich funkcji, jak hodowla zwierząt, polowanie i ochrona mienia. Ogony, które mogą zostać złapane na krzakach lub zostać złapane przez takich drapieżców jak stado wilków, były uważane za odpowiedzialność w wielu z tych ras pracujących. Z biegiem czasu, selektywna hodowla odniosła sukces w rozwoju niektórych naturalnie "bobtailowych" psów. W innych, obecnie kontrowersyjna praktyka dokowania ogonów szczeniąt na stałe eliminuje ten niewygodny dodatek.

Tails: A Tale of Genetics

Pembroke Welsh corgi, jako zespół brytyjskich badaczy odkrytych w 2001 roku, ma krótki lub nieistniejący ogon z powodu genetycznej anomalii zwanej "mutacją typu T-box". W badaniu europejskim opublikowanym w październiku 2008 r. "Journal of Heredity" przetestowano 23 rasy, w których naturalnie występują krótkie ogony. Tę samą mutację genetyczną stwierdzono w 17, w większości w rasach pasterskich i łowieckich. Niektóre są rzadkie w Ameryce Północnej. Do uznanych przez American Kennel Club należą: owczarek australijski, pasterz pirenejski, polski owczarek nizinny, australijski pies pasterski, hiszpański pies wodny, Bretania, Jack Russell terrier, schipperke i szwedzki vallhund. Spośród sześciu ras wolnych od mutacji, bostońskich terierów i angielskich buldogów konsekwentnie "wszyscy albo nie mają albo mają bardzo krótkie i kłujące ogony" - napisali naukowcy. Chociaż nie rozumieli dlaczego, wierzyli, że inny gen musi być odpowiedzialny. Cztery rasy, w których czasami występują naturalne bobki, nawet jeśli oboje rodzice mają długie ogony to Parson Russell terrier, King Charles spaniel, sznaucer miniaturowy i Rottweiler.

Bobtaile: nie zawsze naturalne

Kiedy rasowe psy, które zawdzięczają swoje krótkie ogony mutacji T-box, wytwarzają miot, nie wszystkie szczenięta automatycznie dziedziczą tę cechę. Geny są połączone parami, jedna kopia od każdego z rodziców. Naturalnie krótkie lub nieobecne ogony występują tylko wtedy, gdy dominujący gen T-box jest połączony z genem recesywnym. Dwa geny T-box razem powodują wady wrodzone rdzenia kręgowego tak poważne, że dotknięte zarodki umierają w macicy. Jednak dwa recesywne geny będą produkować szczenięta o naturalnie dłuższych ogonach, co jest niepożądaną cechą u psów o krótkich ogonach. Przed badaniem DNA, obcinanie ogonów wkrótce po urodzeniu sprawiało, że było to niewykrywalne. Dzisiaj niedrogie badania krwi mogą powiedzieć hodowcom, czy psy o podobnej wielkości, które rozważają, wykorzystując jako stado hodowlane, urodziły się w ten sposób.

Tail-Docking: A Fierce Controversy

W Stanach Zjednoczonych aż 70 ras psów zazwyczaj ma zadokowane lub przycięte ogony, w tym pudle, mastify, pinczery i wiele ras spanieli i terierów. Dokowanie ogonów wyłącznie z powodu wyglądu zostało zakazane lub ograniczone jako niepotrzebnie okrutne w wielu krajach, w tym w Australii, Wielkiej Brytanii i wielu innych krajach europejskich. Amerykańskie Stowarzyszenie Lekarzy Weterynaryjnych nie zgadza się z tą praktyką, ponieważ stanowi bolesny i nieuzasadniony zabieg kosmetyczny, ale American Kennel Club nazywa to "integralną częścią definiowania i zachowania" charakteru niektórych ras. Obrońcy praktyki w niektórych rasach pasterskich, myśliwskich i stróżujących twierdzą, że ogon może zaburzyć zdolność psa do wykonywania pracy, do której został wyhodowany.

Pomyślny eksperyment z hodowlą bobtailową

Jednym ze sposobów zaspokojenia zarówno przeciwników dokujących ogon, jak i ludzi, którzy uważają, że niektóre rasy wyglądają po prostu lepiej, bez machania na ich tylnych końcach, byłoby manipulowanie ogonami ras genetycznie naturalnymi bobtails. Eksperyment przeprowadzony przez brytyjskiego genetyka i hodowcę bokserów, Bruce'a Cattanacha, udowodnił, że można to zrobić. W 1992 r. Cattanach wyhodował jedną samicę boksera do naturalnie krótkowłosego walijskiego pembroke corgi. Związek ten wyprodukował kilka szczeniąt o naturalnie spłaszczonej mieszance. Cztery pokolenia po krzyżowaniu tych psów z rasowymi bokserami, jedyną cechą, która wyróżniała bokserów Cattanacha od innych rasowych przykładów rasy, było to, że w przeciwieństwie do innych, niektórzy z nich urodzili się z naturalnymi brylantami.