Zastosowanie ofloksacyny u zwierząt domowych

2024 Autor: Olivia Hoover | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 06:51

Niektóre z najniebezpieczniejszych patogenów na świecie nie są wrażliwe na ciała, które atakują. Dla tych drobnoustrojów mięso ssaków, ptaków i gadów może wydawać się równie zachęcające. Właśnie dlatego ofloksacyna, lek pierwotnie opracowany do leczenia zakażeń bakteryjnych u ludzi, działa tak samo w przypadku wielu zwierząt, z którymi żyjemy i kochamy. Ofloksacyna i wszystkie jej pochodne są dostępne tylko na receptę od weterynarza.

O Ofloksacynie i jej pochodnych

Ofloksacyna, antybiotyk o szerokim spektrum działania, zaklasyfikowany jako chinolon, jest stosowany przez lekarzy weterynarii do leczenia infekcji bakteryjnych. Lek działa poprzez neutralizację określonego enzymu wewnątrz bakterii, przez co nie są w stanie reprodukować ani naprawiać się. Z biegiem lat te chinolony zostały udoskonalone na wiele pochodnych leków, wszystkie z nieco odmiennymi strukturami molekularnymi, dostosowane do określonych zwierząt lub warunków. Najnowsze wersje, zmodyfikowane tak, by zawierały atomy fluoru, nazywane są fluorochinolonami. Nazwy leków weterynaryjnych często kończą się na "-floksacynie". Na przykład enrofloksacyna, marfofloksacyna, difloksacyna i orbifloksacyna są stosowane w leczeniu kotów i psów.

Urazy oka, infekcje i choroby

Kiedy koty walczą ze sobą lub z psami, obrażenia rogówki, którym towarzyszą infekcje bakteryjne, są wspólną konsekwencją dla obu gatunków. Ciężkie urazy mogą wymagać operacji, ale aby usunąć infekcje, weterynarze często leczą oczy zwierząt z ofloksacyną w postaci kropli do oczu lub maści. Zakaźne zapalenie spojówek wywoływane przez takie organizmy, jak staphylococcus, mykoplazmę, chlamydie, pseudomonas i inne bakterie również dobrze reaguje na ofloksacynę. U kotów zapalenie spojówek wywołane przez kociego herpeswirusa może stać się przewlekłe, szczególnie w gospodarstwach domowych z więcej niż jednym kotem. Jeden niebezpieczny efekt uboczny: u kotów ofloksacyna może prowadzić do zwyrodnienia siatkówki. Lek jest również stosowany w leczeniu infekcji oczu u innych ssaków, ptaków i gadów.

Ogólnoustrojowe infekcje bakteryjne

Kiedy szkodliwe bakterie atakują ciała zwierząt, weterynarze często leczą infekcje lekami ofloxacin podawanymi doustnie lub przez iniekcję. Tularemia, wywołana przez bakterię F. tularensis, zbiera się w całym USA, króliki są głównym wektorem przenoszenia - stąd popularna nazwa "gorączka królików". Koty i psy mogą przenosić tę potencjalnie śmiertelną chorobę na ludzi. Zazwyczaj koty wykazują bardziej poważne objawy i są bardziej narażone na śmierć z powodu choroby niż psy, ale tularemię u obu gatunków zwykle podaje się z fluorochinonami. Pozytywne wyniki odnotowano również, gdy bruceloza psów, która wpływa na układ rozrodczy psów obu płci i powoduje, że ciężarne samice tracą swoje szczenięta, jest leczona tą klasą antybiotyków. Fluorochinony są również przepisywane w przypadku zakażeń skóry i tkanek miękkich, zapalenia sutka, zapalenia gruczołu krokowego, zapalenia otrzewnej i zapalenia szpiku u psów i kotów.

Dżuma dymienicza, osoczowa i płucna

Bakteria Yersinia pestis odpowiedzialna za dżumę dymieniczą, która zabiła ponad połowę populacji Europy w XIV wieku, żyje i ma się dobrze w USA, głównie w Oregonie, Arizonie, Kolorado, Kalifornii i Nowym Meksyku. Według Podręcznika Weterynaryjnego The Merck, chociaż przeciętnie tylko około 10 przypadków ludzkich pojawia się rocznie, kiedy psy i koty są gryzione przez zainfekowane pchły szczurów i gryzoni, mogą przenosić pchły do domu, aby zarażać członków ich ludzkiej rodziny. Dżuma z dżumy najpierw atakuje układ limfatyczny; kiedy dochodzi do innych układów narządów, nazywa się je dżumą septyczną i może rozprzestrzeniać się poprzez kontakt z wydzielinami cielesnymi; a kiedy atakuje płuca, jest to dżuma płucna, która może rozprzestrzeniać się w powietrzu. Chociaż nigdy nie badano fluorochinonów w badaniach klinicznych kotów i psów zarażonych dżumą, leki okazały się skuteczne w leczeniu zwierząt w regionach, w których choroba ma charakter endemiczny w dzikiej faunie i florze, donosi The Merck Veterinary Manual.